Een valse tegenstelling

Na de klimaattop van Parijs eind 2015 besliste het Vlaams Parlement om een bijzondere commissie Klimaat – tijdelijk – in het leven te roepen, om na te gaan welke concrete maatregelen het kan nemen op de langere termijn, zeg maar tegen 2050. Parlementsvoorzitter Jan Peumans (N-VA) zit die commissie voor. De commissie heeft vandaag ongeveer de helft van haar programma afgewerkt.

De Kamer had al een (permanente) commissie Klimaat en Duurzame Ontwikkeling. Die commissie ontwaakt momenteel uit een diepe slaap onder impuls van voorzitter Bert Wollants (N-VA).

En hoewel terminaal maar nog niet dood, oordeelde ook de Senaat dat hij niet zonder een bijzondere commissie Klimaat kon. En aldus geschiedde, want een partij die tegen zo’n commissie zou durven te stemmen, wordt als klimaatbarbaar aan de schandpaal genageld. Die commissie moet de komende weken van start gaan.

Met ook nog de eerste Vlaamse klimaattop die vandaag van start gaat, kun je niet zeggen dat onze politici het klimaat links laten liggen. Bij zo’n plotse oprisping van belangstelling klinkt weleens het verwijt dat ze zich willen profileren op een thema omdat het actueel is, dat ze aan ‘recuperatie’ doen.

Zeker wat de Vlaamse initiatieven betreft – ik veeg voor eigen deur – heb ik het gevoel dat de politieke bezorgdheid gemeend is. Met de klimaattop van vandaag wil de Vlaamse Regering aantonen hoe ze zelf het goede voorbeeld geeft (isolatie van sociale woningen, overheidsgebouwen) en wil het Parlement van de verschillende sectoren horen waar er aan de regelgeving moet worden gesleuteld om de klimaatinspanningen te vergemakkelijken.

Oud-VU’ers uit de flowerpower

Dat N-VA’ers in dit klimaatverhaal een prominente rol spelen, is geen toeval. Sommigen orakelen dat de N-VA van het klimaatdossier een communautair verhaal wil maken. Over het intra-Belgische akkoord dat de verdeling van de lasten en de lusten van het huidige klimaatakkoord (tot 2020) tussen de gewesten en het federale niveau regelt, werd zes jaar gepalaverd. Met de N-VA in de Vlaamse en de federale regering kwam er eind 2015 eindelijk een degelijk en gedragen akkoord. De N-VA een communautaire dwarsligger? Integendeel.

Anderen stellen het graag voor alsof binnen de N-VA slechts enkelingen oog hebben voor milieuthema’s. Doorgaans oud-VU’ers, die de flowerpower nog niet helemaal uit de kleren hebben kunnen schudden en tussen de bioprei in hun volkstuintje weleens aan een geitenwollen sok durven te snuffelen. Die lieden zouden in voortdurende guerrillastrijd verwikkeld zijn met neo-thatcheriaanse nieuwkomers, die van milieuthema’s allergische uitslag krijgen omdat ze het bedrijfsleven zouden ergeren.

Het klimaatdossier geeft aan dat die tegenstelling, als ze ooit al bestaan zou hebben, vandaag geheel voorbijgestreefd is. Milieumaatregelen in het algemeen en klimaatmaatregelen in het bijzonder stimuleren economische ontwikkeling in de plaats van ze te verhinderen. Voorbeelden te over. Het Europees Milieuagentschap geeft aan dat de economie in de Europese Unie in een kwarteeuw met 46 procent is gegroeid, terwijl de uitstoot van broeikasgassen met 23 procent afnam. Het Nederlandse Energieakkoord creëert 15.000 extra banen tussen 2014 en 2020 in nieuwe technologieën en groene energie. Een scherpe concurrentieslag is op komst op het gebied van nieuwe technologieën. Uitgerekend een regio als Vlaanderen, die volop inzet op innovatie en over bedrijven beschikt die toonaangevend zijn in de wereld, mag die boot niet missen. Wij hebben bedrijven die maar al te graag willen dat de lat iets hoger wordt gelegd, want zij kunnen over die lat en dat geeft hen voorsprong op buitenlandse concurrenten. Het klimaat is er alleszins rijp voor.